Drużyna Dziewiąta

Gdyby ktokolwiek kiedykolwiek próbował namalować alegorię rozpaczy i skrajnego załamania, z pewnością posłużył by się, jako wzorem, sytuacji rozgrywającej się właśnie w gabinecie Hokage. — Czcigodny Hokage! — Kobieta miała mokre policzki, a rude kędziorki zwisały smętnie dookoła jej smutnej twarzy — Błagam o pomoc! Mężczyzna mrużył oczy i pocierał brodę. W jego głosie właśnie odbywała się istna bitwa argumentów za i przeciw. — Czy jesteś świadoma, co to oznacza dla twojego dziecka? — zapytał, wstając. Wiedział, że jego rozmówczyni pozwoliła nerwom przejąć nad sobą kontrolę i zadawanie tego typu pytań bynajmniej nie jest zbyteczne. Co więcej, może uratować sytuację — Jej wspomnienia będą zniekształcone, odbije się to na jej psychice... — Chodzi o to, by nie wiedziała o tym, co zrobił jej ten okropny człowiek. — O kim pani mówi? — Hokage zmrużył oczy po raz kolejny. Kobieta zacisnęła usta. — O ojcu Shiroi — odrzekła po chwili. — Nie chcę nawet o tym myśleć. — Co takiego zrobił? —